|
Για τον ζωγράφο Θεώδορο Μανωλίδη δεν είναι ανάγκη να μιλήσει κανείς με πολλά λόγια. Αντί για αυτά μιλούν τα ίδια τα έργα του που έχουν ταξιδέψει και φιλοξενούνται στις μεγαλύτερες γκαλερί και μουσεία διεθνώς..Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (19571961), στο εργαστήριο του Γ. Μόραλη, και στην Ecole des BeauxArts (1961 1962) στο Παρίσι. Ξεκινάει την πορεία του με εικόνες της απλής καθημερινότητας τις οποίες αποδίδει ρεαλιστικά. Σε αυτά τα έργα που δημιουργεί μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '80 αναπαράγει, με τη δεξιοτεχνία των Φλαμανδών ζωγράφων του 17ου αιώνα, εκείνες τις ακραίες λεπτομέρειες που σκηνοθετούν μιαν ατμόσφαιρα οικεία σε όλους. Ένας νέος που αποκοιμήθηκε ενώ διάβαζε την εφημερίδα του κάποια ηλιόλουστη μέρα στην ύπαιθρο, μια όμορφη κοπέλα ξαπλωμένη σε έναν καναπέ να ξεφυλλίζει ένα βιβλίο με έργα του J. ένα ζευγάρι νέων με σφριγηλά σώματα που ερωτοτροπεί ή μια μαγική θέα ιδωμένη από ψηλά κατά τη διάρκεια ενός πικνικ γίνονται τα προσφιλή του θέματα. Μια σειρά από κοινότατα αντικείμενα εμπλουτίζουν τις σκηνές αυτές και αποδίδονται με φωτογραφική ακρίβεια. Σε αυτές τις συνθέσεις το μοναδικό στοιχείο που ενίοτε σπάει την αίσθηση της καθημερινής πραγματικότητας είναι η απόδοση του χώρου. Ο ζωγράφος αποποιείται αρκετές φορές τους κανόνες της αναγεννησιακής προοπτικής και υιοθετεί μια δισδιάστατη αναπαράσταση του περίγυρου, που χαρίζει στους πίνακες του μιαν αντιρεαλιστική νότα. Επηρεασμένος από τη βυζαντινή τέχνη, τα εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου και τις τοιχογραφίες της Πομπηίας, ζωγραφίζει το 1987-1988 το έργο με τίτλο Τέσσερις εποχές. Πρόκειται για ένα μεγάλων διαστάσεων τετράπτυχο που αποτελεί σταθμό στην πορεία του, καθώς σηματοδοτεί την επομένη φάση της εργασίας του, στην οποία οι επιδράσεις από την πολιτιστική παράδοση γίνονται περισσότερο εμφανείς. Στον πίνακα αυτό εισάγει τη χρήση του φύλλου χρυσού, που θα χαρακτηρίσει τα υπόλοιπα έργα του, παραπέμποντας άμεσα στην τέχνη του Βυζαντίου. Ο χώρος μετατρέπεται από τότε και έπειτα, σε καθαρά επίπεδη επιφάνεια, ενώ μεγάλα τμήματα του καταλαμβάνονται art σκηνές αρχαιοελληνικών αγγείων με γραμμικές εικόνες δίχως όγκο. Τα έργα της δεύτερης αυτής περιόδου συνδυάζουν τον ακραίο ρεαλισμό με μια θεατρική εξωπραγματικότητα, αφού οι νεκρές φύσεις και οι ανθρώπινες φιγούρες προσεγγίζονται ψευδαισθησιακά, ενώ περιβάλλονται σκηνογραφικά από αβαθείς, αρχαίες αγγειογραφικές παραστάσεις, χρυσές κουρτίνες και πανάκριβα, μπαρόκ όσον αφορά στη χλιδή, χαλιά. Για μια φορά ακόμα, εντρυφεί στην ακραία λεπτομέρεια, αναπαράγοντας τις διαφορετικές ποιότητες και την υφή των υφασμάτων, τα πλούσια σχέδια και τις πτυχώσεις τους, τη στιλπνότητα των γυαλικών, τους χυμούς των φρούτων, το φορτωμένο διάκοσμο των ξυλόγλυπτων επίπλων, τα γλυπτικά στολίδια και τους πολύτιμους λίθους των εκκλησιαστικών αντικειμένων. Οι συνθέσεις του γίνονται πολύπλοκες συμβολικές εικόνες, με ταυτόχρονες αναφορές στην καθημερινότητα, την αρχαία και βυζαντινή κληρονομιά, και την ορθοδοξία.
Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα του παρελθόντος και του παρόντος, ο καλλιτέχνης συνυφαίνει σε αυτούς τους πίνακες το σήμερα με το χθες, ανυψώνοντας την τρέχουσα καθημερινή ζωή σε ένα μνημειακό επίπεδο. Εξιδανικεύει τα έργα του, δημιουργώντας εικόνες που χαρακτηρίζονται για την κλασικότητα, την αρμονία, τη συμμετρία και την ισορροπία της δομής τους. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις («Ώρα», 1975 «Paul Facchetti», Παρίσι, 1975, 1991«ΡαυΙ Facchetti»,Ζυρίχη, 1975,1977,1991 Κολέγιο Αθηνών, 1976 «Ζυγός», 1978 «Allan Frumkin», Ν. Υόρκη, 1979 «Αίθουσα Τέχνης Αθηνών», 1979,1991,1992 «Marlborough Gallery», Ν. Υόρκη, 1981,1985 «Studio Marconi», Μιλάνο, 1990 «Ειρμός», θεσσαλονίκη, 1991 «Αίθουσα Τέχνης Ηρακλείου», 1991 «Flak Gallery», Hong Kong, 1994 «Tatistcheff Gallery», Ν. Υόρκη, 1996) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές («Νέες Μορφές», 1971 Ten Greek Painters, Dorman Museum, Αγγλία, 1973 Πανελλήνιες 1973,1975 Μπιενάλε Αλεξάνδρειας, 1974 Greek Art Now, «C.N.A. Gallery» Σικάγο, 1974«Galerie des 4 Mouvements» Παρίσι, 1974 Πανόραμα Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, ΕΠΜΑΣ, 1976 FIAC, Παρίσι, 1977 Zeitgenossische Griechische Malereiuna Grafik, Institut fur Auslandsbeziehungen, Στουτγκάρδη, 1978 «Αργώ», 1986 Art Athina, 1994 «Μεταφυσικό» στη Νεοελληνική Ζωγραφική, «Αέναον», 1996). Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στο Μουσείο Βορρέ, στο Museum of Modern Art, N. Υόρκη, στο Carnegie Institut, ΗΠΑ, στην Offentliche Kunstsammlung, Βασιλεία κ.α.
Είναι μέλος του ΕΕΤΕ.
(ΠΗΓΗ KAPOLPOULOS FINE ARTS)
ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΝΩΛΙΔΗ
|
